وقتی ميگم دستی دستی واسه خودم شر درست کردم نگين نه… پارسال برادرم به من يه لباس خيلی ناز هديه داد. در واقع دو تا… يکی واسه خودم مخصوص زمان بارداری و شيردهی و يکی هم واسه جوجه کوچیکه.
البته از اونجايی که تجربه داشتن بچه نداره لباس رو به اندازه و قد و قامت امسال دختره خريد. هر دوی لباسام از یه پارچه بودن. ديشب لباسه رو واسه اولین بار تن دختره کردم.
از صبح که پسره چشمش خورده به اين لباسه، داره هی با من چونه ميزنه که تو اونو بيشتر از من دوست داری چون از لباست قيچی کردی و براش لباس دوختی. هر چی ميگم: نه مادر من، اينا از اول دو تا بودن! ميگه: نه، اگه دوتا بودن پس چرا سه تا نبودن تا منم يکيشو بپوشم!
تو خونه ما هميشه وضع اينه… حتی اگه يکيشونو دعوا کنی اون يکی مدعی ميشه پس من چی! حتی کوچيکه!

ديروز سفت و سخت بچه‌ها رو لباس پوشوندم و گفتم بريم خريد. جوجه‌ها خيلی خوشحال بودن. احتمالا خودمم همين طور. چون با وجود اين که ميدونستم سرده و راه دوره وحتما بايد با ماشين بريم، رو به پسرم کردم و گفتم: خوب پسر خوشگله، با ماشين بريم يا پياده؟ پسرک در حالی که بالا و پايين میپريد فریاد زد: با پياده!

برف مياد و بارون مثل چی… امشب شب يلداست. اگه يه کمی هوا بهتر بشه ميخوام برم يه کمی آجيل و هندوانه و انار بخرم برای جوجه‌هام.
امشب ديگه ساعت نه و نیم نميخوابونمشون. ما هم ميشينم و با هم گپ ميزنيم! شايد کوچيکه يه تفالی هم برامون زد!
ميخوام بگم خيلی خيلی خوشحالم که جوجه‌هام پيشم هستن و اين شب طولانی رو تنها نيستم. از ته دلم آرزو ميکنم که همه شما هم حداقل امشب رو با آرامش در کنار آدمايی که دوست دارين باشين.
به قول اوریانا فالاچی فقط اونايی که خوب گريه کردن، بلدن خوب بخندن. شايد اگه شما هم روزی چند بار با اين فکر محاصره بشين که روزگار خوشتون ممکنه دوامی نداشته باشه اونوقت توی هر ثانيه‌ش نفس بکشین. هر چقدر هم که بهونه واسه شاد بودن کم باشه اونا رو مفت و مسلم از دست ندين.

امشب نوشی و جوجه‌هاش رو هم به ياد داشته باشين. مرسی.

چند سال پيش خواهرم برای مراسم ازدواج من به ايران اومده بود. طبق معمول بعد از سالها دوری و جدايی شبا تا صبح با هم مشغول صحبت و يادآوری خاطرات بوديم. يه روز صبح يه کمی زودتر از حد معمول تلفن زنگ زد. خواهرم که نزديکتر به تلفن بود گوشی رو برداشت و خيلی خوا‌بالو گفت: الو. طرف که از لحن خواهرم فهميده بود خواب بوديم هول هولکی گفت: شرمنده‌م خانوم. نوشی جان منزل تشريف دارن؟ خواهرم گفت: بله. بعد منو صدا کرد و گفت: نوشی بيا، خانوم شرمنده‌ باهات کار داره!

یه دوستی ميگفت: من خیلی وقته برنامه‌های تلويزيون رو نگاه نميکنم. گفتم: بچه نداری اگر نه تلويزيونت تا حالا شده بود تله-وز-وز-ون!

شايد اگه امروز غروب همسايه طبقه بالا در خونه رو نميزد و ازم نمیپرسيد که شربت سينه واسه پسر ۱۰ ساله‌اش دارم یا نه، من هيچوقت اينطور در مورد خودم به فکر نمی‌افتادم.

من البته شربت رو نداشتم اما دوست داشتم کمکی بکنم. من و اين خانم روابط خيلی خوبی داريم و از اون گذشته ميدونستم توی اين شرايط آب و هوا با نبودن همسرش توی خونه، روز تعطيل و داشتن دو تا بچه کوچیک بايد يه کاری براش بکنم.
واسه همينم شروع کردم به توصيه که اين کارو بکن و اين کارو نکن. بهش اينو بده و اينو نده. اگه هم میتونی به تاکسی سرويس تلفن کن و بگو از داروخونه شبانه روزی برات اينا رو بگيره، که طبق معمول پسرک نطقم رو کور کرد و گفت: مگه شما دکتری مامان جون؟
حس کردم صورتم داغ شد. همسايه‌مون خنديد و لپشو کشيد و گفت: خوب مامانت بلده که ميگه. پسرم گفت: نخير. پس چرا هر وقت ما مريض ميشيم ما رو ميبره دکتر؟ هيچم بلد نيست.
شانس آوردم که اين خانم با روحیات پسرک من آشناست اگر نه چقدر توی دلش بهم ميخنديد.
اما راستی… چرا ما وقتی در مورد چیزی تخصص نداریم، اين قدر راجع بهش اظهار نظر ميکنيم؟