همه عالم و آدمم که به هم بريزن، نميتونن لذتی رو که من از ديدن کف پای پسرم ميبرم ازم بگيرن. کف پايی که يه روزی کف دستم جا ميشد. اين وبلاگ هر بلايی هم که سرش بياد، نميتونه تحسين و شوق من رو از ديدن دندونی که تازه از لثه دخترم سر زده از من بگيره.
طبيعيه که منم مثل هر آدم سالم ديگه‌ايی، اونم تو اين شرايط، از بعضی حرفا جا بخورم و قاطی بازيی بشم که دوست ندارم. درسته که بازی خوردم، اما راستشو بخواین اين از همه چی مهم‌تره که من جوجه‌هايی دارم شيرين، که با من هستند و چه باور بکنين و چه نکنين، چه باشين و چه نباشين، هيچ چيز آرامشی رو که من از نوازش موهای لطيف بچه‌هام ميبرم، از من نميگيره… آرامشی که سعی دارم به شما منتقل کنم…
اگه بتونم.
نوشی و جوجههایش 