يه بار سر کار، بین ما همکارا در مورد تلفظ درست کلمه چای بحث پیش اومد. من ميگفتم چای، دوستان ميگفتن: چايی! ميون خنده و شوخی اختلاف بالا گرفت… کار کشيد به شاهد گرفتن! مسن‌ترين آدم اون جا آقايی بود به اسم پيران‌ که خیلی با سواد به نظر میومد و سنی هم ازش گذشته بود. رفتيم سراغش و بعد از کلی به‌به و چه‌چه، ازش پرسيديم: راستی آقای پيران، چای درسته يا چايی؟
يه کمی زل زد تو صورتامون، فکر کرد، سرش رو خاروند و بعد با يه لبخند مليحی گفت: تا وقتی خشکه باید بهش بگین چای اما وقتی دمش کردين میشه چايی!!!