من نمیخواستم قوی باشم. حاضر بودم یه زن ضعیف متکی به حساب بیام اما  کنار بچه‌هام زندگی کنم و این حق رو داشته باشم که بتونم با مردی که دوستش دارم ازدواج کنم و بخاطر ازدواج بچه‌هام رو از دست ندم. اما این حق رو نداشتم. حق طلاق نداشتم، اگر موفق به طلاق میشدم حق نگه داشتن بچه‌هام رو نداشتم، اگر بچه‌هام رو بعد از طلاق به من میدادن حق ازدواج مجدد دائم، موقت یا حتی دوستی نداشتم، چون اگر رابطه اثبات میشد بچه‌هام رو قانونا  از دست میدادم.

من حاضر بودم جسور، سرسخت، فداکار، مهربون یا هر صفت دیگه‌ای که میشه در موردم قائل شد نباشم اما بتونم همزمان زنانگی و مادریم رو حفظ کنم. اما غیرممکن بود. نه تنها بخاطر قوانین حاکم در دادگاهها بلکه از طرف اجتماع هم این نیاز من سرکوب میشد. چون مطابق تعریفهای جا افتاده در جامعه، مادر خوب یعنی زنی که بعد از جدایی یا فوت همسرش دیگه ازدواج نکنه و عمرش رو پای بچه‌هاش بذاره و زنانگیش در خدمت مادر بودنش قرار بگیره. تصور کنید میگفتم هنوز نتونستم طلاق بگیرم اما عاشق مرد دیگه‌ای هستم و در عین حال تلاش میکنم بچه‌هام رو نگه دارم… به من بگید چند نفر شما در این حالت به بدترین شکل منو قضاوت نمیکردین؟ عشق من به دیگری رو مسبب اختلاف من و همسر سابقم نمیدونستین؟  چند نفر شما نمیگفتین تو که میخواهی شوهر کنی، بچه رو بده به باباش و برو سر زندگی خودت؟ قضاوتهایی که در مورد زندگی من شد  بسیار ساده‌تر از این بود اما اونقدر تلخ بود که بعد از این همه سال یادآوریش باعث دردم میشه، چیزهایی مثل اینکه اگر مادر خوبی بودم  از همسرم اطاعت میکردم، اگر مادر خوبی بودم به زندگیم با همسرم هر چقدر هم که بد باشه ادامه میدادم، اگر مادر خوبی بودم مصلحت بچه‌ها رو به صلاح خودم ترجیح میدادم. جامعه رسما حلقه احساس گناه رو به گردن من تنگ کرده بود.

من دلم میخواست میتونستم طلاق بگیرم. میتونستم در یه دادگاه منصفانه برای گرفتن حضانت بچه‌هام تلاش کنم، یه بار دیگه شانس خودم رو برای خوشبخت شدن امتحان کنم، عاشق بشم، بدون شرم از عاشقی توی ایران زندگی کنم و سنگسار روحی نشم.