میترا تلفن کرد. بعد از چند سال، داشتیم صحبت میکردیم که حرفمو یهو قطع کرد و گفت: «نوشی دلم برای صدای خنده‌ت تنگ شده بود.»
خنده؟
من بلاخره بعد از مدتها دارم بلند میخندم. 🙂
بعد از تحریر: شایدم اثر قرصهای ضدافسردگی باشه که اخیرا دکتر دوزش رو هم برد بالا. هر چی که هست دستش درد نکنه. من خودمم دلم برای خنده‌هام تنگ شده بود.
نوشی و جوجه‌هایش 
آره نوشی جون. واقعا اینکه آدم از ته دل بخنده نعمت بزرگیه. امیدوارم من بعد همیشه دلت خوش و لبت خندان باشه.
من که خنده ات رو نمی شنوم، ولی تو بنویس، من مجسمش می کنم 🙂
لایکلایک
مرسی شیرین.. آدم چی داره بگه در مقابل این همه مهربونی تو؟
لایکلایک