یک دیدگاه برای ”درس و افسردگی“

1. هیچ نگران نباش نوشی جون، حتما از پسش بر خواهی آمد. اوائل خیلی سخته اما باید پافشاری کرد و ادامه داد. این تجربه شخصی خودم هم هست و با جوانان 16 سال تر و تازه تر از خودم همکلاسی شدم! چه بسا دوستی هم بینتون شکل بگیره. زمان میبره و زحمت زیاد و مخصوصا درس خواندن فشرده. به قول خودمون خر خونی! تعارف که نداریم! ولی نتیجه اش واقعا لذت بخشه. می دونی؟ انگار که آدم به محدودیت های خودش و طبیعت غلبه کنه.
   برات آرزوی موفقیت می کنم در راهی که شروع کرده ای نوشی جون. حتما برامون تعریف کن و ما هم همراهت هستیم 🙂

   لایکلایک

   • شیرین جان خیلی ممنونم از کامنتت، راستش خیلی از همکلاسیهام اونقدر کوچیکن که میتونن بچه م باشن. نوزده ساله، هیجده ساله، بیست ساله… شانس آوردم مامان بزرگ کلاس نیستم. 🙂

     لایکلایک

2. چه خوب که از مدرسه بنویسی. بازم میشه نوشی و جوجه هاش اما حالا این جوجه ها همکلاسی هات هستند. 🙂

   لایکلایک

   • 🙂 راست میگینا

     لایکلایک

3. همین که یک فعالیت جدید می کنید و سرگرمید از همه چیز بهتره، وگرنه که سن یه عدده

   لایکلایک

   • سن فقط یه عدد نیست.. باور کنین گفتنش ساده ست.

     لایکلایک

     • باور کنید سادست 🙂 من اخیرا که ایران بودم برای تولدم با دوستام رفتم بیرون و بهشون گفتم من از تو خیابون تا دم رستوران کلاه بوقی تولد می ذارم سرم واسم هم مهم نیست که بقیه بهم بخندن، مهم اینه خودم شاد باشم، چندتا خیابون کلاه سرم بود دم رستوران به اسرار دوستان برداشتم که گفتن داری آبرومونو می بری ما قراره دوباره بیام اینجا تو نمی نمیای 🙂 تازه یه بچه هم داشت گریه می کرد مامانش گقت آقا هرو ببین بچه شده کلاه گذاشته سرش 🙂 در کل سخت نگیریم همین حرکت رو به جلو نترسیدن خیلی خوبه سن هم یه عدده من 30 ساله با کلاه بوقی تو ولیعصر نیم ساعت پیاده روی کردم 🙂

       لایکلایک

       • تصحیح می کنم اصرار 🙂

         لایکلایک

       • 🙂

         لایکلایک

4. خیلی هم خوبه

   لایکلایک

5. بازتاب: بیل زنی که باغچه خودش را بیل نمی زد | شب آویز

6. جسارتی داريها آفرين، بيشتر بنويس از كلاست دوست ميداريم بخوانيمت

   لایکلایک

   • مرسی :)… حتما

     لایکلایک

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.