همیشه سالروز آزادی خرمشهر که میشد یه چیزی مینوشتم. امسال میخواستم ننویسم، اونقدر که پر از تلخی بودم…
چی میخواین بشنوین؟ اینکه خرمشهر دیگه هیچوقت آباد نشد؟ اینکه حتی آزاد هم نشد؟ اینکه خرمشهر که یه بندر کوچیک قشنگ با مردمی دوستداشتنی بود ویران شد و دیگه هیچوقت اون خرمشهر سابق نشد؟
دلم میخواست برمیگشتم به سالای قبل از جنگ، قبل از انقلاب، خرما و کنار و درخت بیعار، روزای جمعه و جمع شدن همه فامیل و ماهی صبور و حوض کاشی آبی‌رنگ وسط حیاط خونه مامان‌بزرگ، آش صبحونه، سیزده‌به‌در و دیلی‌فارم، مدرسه دنیای کودک، لب شط، خیابون ششم بهمن، دیدن دوباره سندباد: یه بار از تلویزیون ایران، یه بار از تلویزیون بصره.
دلم میخواست برمیگشتم به شرجی و گرمای چهل درجه، بوی زهم بازار ماهی‌فروشا، بارون و زمینی که نمیشد مرده رو درست و حسابی توش دفن کرد، شهری که فکر میکردیم بدون کولر گازی نمیشه توش دوام آورد.
دلم میخواست برمیگشتم به اون روزا که همه بودن، خوشحال بودن، یه چیزی توی مردم زنده بود. نمیدونم چی بود اما هر چی که بود میشد برقش رو توی صورت همه دید، حس کرد.
چه فایده که فکر کنم؟ چه فایده که به یاد بیارم؟
لعنت به جنگ که شهر منو ویران کرد، لعنت به انقلاب که نتونست شهر منو آباد کنه. لعنت به دستی که همه گذشته و آینده من و همشهریای منو دزدید.
ساعت سه و سی و پنج دقیقه صبحه. خوابم نمیبره. نمیدونم بخاطر درد ناشی از حساسیت پوستی پامه یا یه چیزی مثل حسرت تا ته دلمو سوزونده.
نوشی و جوجههایش 
هووووم
دلم ماهی صبور خواست
من آبادانی ام
خرابه های این دو شهر رو دیدم…. هنوز درست نشدن… هنوز خرابه… همش
لایکلایک
فکر میکنم: به عمر من قد میده درست شدنشون رو ببینم؟
لایکلایک
نوشی جان الان باید بگیم خرابترش نکنن
نمی خوایم درس شه 🙂 فقط دیگه خرابترش نکنن
لایکلایک
واقعا هم
لایکلایک
می دونید که لطف شده منطقه ی آزاد حساب شده ولی آب آشامیدنی شون افتضاحه ، خب مردمش یه جور خوبی غیرت و مرام دارند که دوست داشتنیه، این همیشه هست.
لایکلایک
منطقه آزاد حساب شدن لطف چندانی نیست. مگه به رشد چابهار کمکی کرد؟ چابهاری که من یادم هست تا همین چند سال پیش هنوز بچه ها از توی زباله خونه پولدارترها غذا پیدا میکردن. شما شاید به چشم ندیدین، من دیدم.
تغییرات باید زیربنایی انجام بشن. تنها چیزی که توی این مملکت بهش اهمیت داده نمیشه
لایکلایک
نوشی جان تعجب آمیخته به خشم من از اینست که چرا استان خوزستانی که کیف پول مملکت محسوب میشود باید یک منطقه محروم باشد؟!
فکرش را هم که میکنم حالم از کسانی بهم میخورد که به قول ضرب المثل ایتالیایی داخل بشقابی که ازش غذا می خورند تف می اندازند!
😦
لایکلایک
نمیدونم چه بلایی سر ایران اومده. حتی جنس شادی مردم هم عوض شده. انگار همه چیز سطحی شده. هیچ چیز واقعی نیست. هیچ چیز ارزش واقعی خودشو نداره.
لایکلایک