من اگه بخوام قهوه بخورم بعد از چیزی که توی خونه درست میکنم، قطعا استارباکس رو ترجیح میدم. به جز مزه‌اش بخاطر محیطش هم هست. لطفا به کج‌سلیقگی ربطش ندین که اینجا فرهنگ کافه‌نشینی با استارباکس تعریف شده و خیلی تفاوت هست بین چیزی که مردم توی امریکای شمالی سفارش میدن با چیزی که توی اروپا خورده میشه.
اما اخیرا چیزی توجهم رو جلب کرده که مربوط به کیفیت قهوه یا فرهنگ کافه‌نشینی نیست، یه موضوع خیلی ساده‌تره. لیوان قهوه، ماگ!
استارباکس پارسال یه مجموعه بیرون داد به اسم YOU ARE HERE SERIES | Starbucks City Mugs 2014 که مربوطه به شهرای امریکای شمالی (امریکا و کانادا). قیمتش توی امریکا ده دلار و نود و پنج سنته و لیوان ونکوور رو اینجا به قیمت دوازده دلار و نود و پنج سنت (کانادایی) بدون دردسر میشه خرید. اما مردم لیوانهاشون رو توی اینترنت به قیمت سی، چهل، پنجاه و حتی شصت دلار برای فروش گذاشته بودن. قیمت لیوانا رو که دیدم به سرم زد کاش من برای بقیه لیوان ونکوور رو میفرستادم و لیوان شهر اونا رو میگرفتم و این جوری شاید بعد یه مدتی مجموعه‌دار میشدم و صاحب ثروت!
حالا امروز صبح متوجه شدم این مجموعه به طور استثنا برای یه شهر در اروپا هم تولید شده: آمستردام… فکر میکنین قیمتش توی Ebay چقدر بود؟
.
خب باید بگم اگه شما آمستردام هستین و از این ماگ استفاده میکنین، دارین توی یه لیوان دویست و هشتاد دلاری* قهوه میخورین!
.
.
* به دلار امریکا، به دلار کانادا میشه سیصد و پنجاه و دو دلار و بیست و چهار سنت!
پی‌نوشت:
اسم حکایت رو نمیدونم اما همون داستان کلیله و دمنه‌ست که درویش توی خواب و خیال گوسفنددار شدن، میزنه کوزه روغنش رو میشکنه!
نوشی و جوجههایش 
پس ونکوور هستین شما. نمی دونم چرا فکر می کردم تورونتو زندگی می کنین. من تیم هورتونز رو در نهایت به همه ترجیح میدم. درسته آدمهای با کلاس نمی پسندنش و پاتوق آدمهای کم درآمد تره. ولی من باز با همه چیش راحت ترم. یه جورایی تو غم و شادی رفیق من بوده.
لایکلایک
من از طعم قهوه ش خوشم نمیاد و باور کنین تا امروز نمیدونستم پاتوق آدمای کم درآمده 🙂
لایکلایک
salaaam Noshi oooon
bavaram nemisheh ke peydat kardam bad az in hameh saaal
man 15 saleh weblog mikhonam va khodam ham yeh doreyeh khili kotahi baray 2 mah weblog dashtam. az hamon mogheh ke tedad web nevisha be zor 20 ta ham nabod. to ro az hamon aval mikhondam ta vaghti napadid shodi va alan dobareh peyda shodi
jalebesh midoni chiyeh?
alan ba ham dar yek shahrim..
khoshhalam ke baz minevisi
mibosamet azizm
لایکلایک
جدی میگین؟ این خیلی حس خوبیه. خیلی. 🙂
لایکلایک
tazeh shoro kardam be khondaneh neveshtehai ke nadideh bodam
khoshhalam ke raha va azadi ba jojeha
va negaranam az inke kami darghir depression hasty
chon midonam cheh koftiyeh in depression
bebakhshid kalameye behtari barash peyda nakardam
manam darghiresham aftezaheh
farsayandast
daghon konandeh
amma haghighatiyeh ke hast
komaki az man barat bar miyad?
baram begho
لایکلایک
من بهش میگم دیو و باهاش دارم به همزیستی مسالمت آمیز میرسم. 🙂 / کمک هم نه، خدا رو چه دیدین، شاید یه روزی همدیگه رو دیدیم.
لایکلایک
Vay cheghadar doost daram bebinamet.. amma beh inke delet nakhad dar donyay vaghei shenakhteh beshi, be privacy va hameye hesat ehteram mizaram.
on mogheha ke mikhndamet manzoram 13 sal pisheh man hanoz na ezdevaj kardeh bodam na bacheh dashtam. alan yek pesareh 2 saleh daram va ba ghosh va poost va khonam dark mikonam ke aghar az yek madar bacheash ro beghirand hich chi azash baghi nemimoneh.
to khili shoaii, khili khili khili ziyad
movazebeh khodet bash nooshi nazanin… barat arezoyeh behtarina ro daram
لایکلایک
آدم وقتی مادر میشه مجبوره که شجاع باشه. دنیا بی رحمه و طبیعت زمان زیادی واسه آدم نمیذاره و باید سریع تصمیم بگیریم که چی از دنیا میخواهیم و چی نمیخواهیم. من میدونستم بدون بچه ها میمیرم، پس باید همه تلاش خودمو میکردم. مثل همه مامانای دیگه، مثل خود شما / مریم جان موضوع حریم شخصی به کنار، من هنوز از پس افسردگی برنیومدم و ترجیح میدم تا وقتی احساس راحتی نکردم ریسک نکنم. الان آدم خوشایندی نیستم. هیچ نیستم… مرسی بخاطر مهربونیتون
لایکلایک