اگه اشتباه نکرده باشم نه من، و نه برادر و خواهرم، هیچکدوممون نه پیشاهنگ بودیم و نه عضو فرشتگان. اجازه هم نداشتیم اردویی بیشتر از اردوی یه روزه بریم. اگه میخواستیم بریم خونه کسی باید هزار و یک سئوال جواب میدادیم تا خیال مامان راحت بشه که دوستمون از خانواده محترمیه. شب بیرون خونه خوابیدن که از محالات بود. با التماس شاید میشد گاهی خونه دایی یا مامان بزرگ موند اما هیچ دوستی رو به یاد نمیارم که اجازه داده باشن شب خونه‌ش بمونم.
خیلی نامحسوس و یواش یواش آماده پریدن شدیم. شاید اگه من اونقدر دست و پا نمیزدم آرومتر هم میگذشت اما تا جایی که یادمه من برای مستقل بودن خیلی مبارزه میکردم و البته خوشایند خانواده‌م هم نبود و در نتیجه به منم گاهی سخت میگذشت اما حداقل نتیجه‌ش این بود که محکم بار اومدم.
.
سی و یکسال از سیزده سالگی من گذشته و حالا امشب دختر سیزده ساله کلاس هشتمی من، برای اولین بار خونه نیست. دروغ نگفته باشم سخت دلتنگشم. با گروه موسیقی مدرسه به یه اردوی سه روزه رفتن. شب زنگ زد، ته صداش شاد بود. سعی کردم خودمو آروم و بیخیال نشون بدم اما آخرش طاقت نیاوردم: «موبایلت روشن باشه مادر، همیشه دم دستت باشه.»

هنوز چهار سال دبیرستان ناشا باقی مونده اما انگار منم دارم یواش یواش دخترمو برای پر کشیدن آماده میکنم. تا چند سال دیگه فقط من میمونم و عروسکای زهرا* که قابشون کردم و زدمشون به دیوار و همه خاطره‌های بچگی بچه‌ها که هنوز که هنوزه فکرش لبخند به لب من میاره و تعریف کردنش برای دیگران صدای خنده‌شون رو بلند میکنه.
.
غمگین نیستم. فقط دلتنگم.

مرتبط

*زهرا فخرایی