یک دیدگاه برای ”دردسر موی بلند“

1. این بچه ها هم همه انگار این مدلی هستند . من هم یه دونش رو دارم که هی میگه سگ و من هی بگم که من نمی تونم مامان یه سگ هم باشم . تنها شانس من اینه که توی قراداد اجاره امضا دادیم که پت نداریم و نخواهیم داشت و من این شکلی فعلا در رفتم از خریدن و دردسرای یه هاپوی ملوس.

   لایکلایک

   • :))) پس درد مشترکه

     لایکلایک

2. بچه من گربه می خواد! همه میگن آسونه ولی من اصلا نمی تونم باهاش همخونه باشم!

   لایکلایک

   • تقریبا بیشتر کسایی که کامنت گذاشتن همین رو نوشتن، اصرار بچه ها و انکار والدین 🙂

     لایکلایک

3. دستت درد نکنه نوشی جان که خنده بر لب های می آری…
   نمی شه یک مدت کوتاه سگی را امانت بگیری یا بگذاری بچه ها فاستر مامی و فاستر ددی اش بشن تا دستشون بیاد این کار عملی هست یا نه؟

   لایکلایک

   • دلم نمیاد. میگم سگ هم به ما وابسته میشه و وقتی پسش میدیم دلش میگیره.

     لایکلایک

4. اگر بیشتر ساعات روز همه تون بیرون هستید، آوردن سگ به خونه بزرگترین ظلم در حق آن موجود دوست داشتنی خواهد بود نوشی جان. خواهش می کنم این نظر رو با صدای بلند برای جوجه های دوست داشتنی بخوان.
   گربه مستقل تره ولی حتی گربه رو هم نباید ساعات طولانی توی خونه تنها گذاشت. اذیت میشن طفلکی ها. سگ که دیگه هیچی … هم وابسته است و هم اجتماعی. میشنیه یک گوشه و تا وقتی برگردید گریه می کنه (گریه سگ و گربه رو تا بحال شنیدی؟ جگر آدم آب میشه از بس معصومانه و مظلومانه است 😦 )
   انشالله سالهای بعد که شرایط کمی عوض شدند و ساعات بیشتری خونه بودید حتما اینکار رو بهتون توصیه می کنم. دوستی سگ و گربه از دوستی آدمها هم خالصانه تر و شیرین تره ولی باید یادمون هم باشه که پلوش نیستند و بلکه جون دارند و مثل خود ما نیازشون فراتر از غذا و آبه.

   لایکلایک

   • من فعلا عمده وقتم رو خونه هستم اما به شدت گرفتارم شیرین جان گریه سگ رو به چشم دیدم. من سیزده چهارده سال سگ داشتم و خیلی هم برام عزیز بود. واسه همین هم هست که میدونم مکافات نگهداریش کم نیست. چون تجربه ش کردم قبلا. ضمنا نظرت رو حتما واسه بچه ها میخونم

     لایکلایک

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.