سرتون بلند، دلتون شاد و تن تون سلامت. همه آرزوهای خوب برای شما.
جای همه بچه هامون، پدر و مادر و خواهر و برادرامون که سال هشتاد و هشت پرپر شدن خالی.

ای بابا، سر صبحی ناشا چنان چیزایی راجع بهم گفت که اگه صد سال به زندگی خودم فکر میکردم این قدر سخت به نظرم نمی اومد!
تازه میخواستم صبحونه آماده کنم که اومد کنارم ایستاد و پرسید: «به نظر خودتون چطور آدمی هستین؟» بلند خندیدم و گفتم: «بی نظیر!» اما تا جشمم به دفتر و دستکش افتاد پرسیدم جریان چیه و گفت قراره ده تا صفت از یه آدمی که میشناسه بنویسه و بعد به زبون شعر اونو به یه چیزی تشبیه کنه.
اینو که گفت منم شروع کردم به شوخی کردن در مورد خودم و خوب که خنده هامونو کردیم بهش گفتم: «حالا بنویس مامانم عین سگه. هم سال سگ به دنیا اومده و هم صفات معقول سگانه داره، ضمنا مبارز و وفادارم هست.» گفت: «اما من نوشتم شما دونه قهوه هستین.» بعد خیلی جدی سرشو تکون داد و گفت: «اول قهوه رو از گیاهش جدا میکنن؛ مبسوزوننش، له و خوردش میکنن، برای پول میفروشنش* و بعد تو  آب میجوشوننش، ولی آخرش میشه یه فنجون قهوه و دنیا بدون قهوه یعنی هیچی.»
.
زندگینامه م رو به اولین فیلمساز هندی در حال گذر، میفروشم!
D=
.
.
* همیشه گفتم از همه سختیهای دنیا یه فساد بوده و یه اعتیاد که من دچارش نشدم، اینم دخترم دستی دستی بهم چسبوند!
.
.
پی نوشت: از دیروز که به طور اتفاقی چند ثانیه صدای ضجه زدن اون سگ رو شنیدم تا الان حالم هیج خوب نیست. آدم بودن پیشکش، کاش حداقل مثل سگ صفت داشتیم.

من این مدت اینجا هزار بار نوشتم و پاک کردم.
فعلا هم که خبر فرار یه دختر بچه چهارده ساله ایرانی که یه زمانی هم مدرسه ای دختر من بوده و پلیس برای پیدا کردنش آگهی داده حسابی منو به بهم ریخته.
تغییر کشور محل زندگی حالا چه به شکل پناهندگی و چه به شکل مهاجرت، یه تحول بسیار بسیار بزرگ توی زندگی آدمه. لطفا این موضوع رو ساده نگیرین. اگه کوچکترین مشکلی توی ساختار خانواده تون دارین مطمئن باشین که اینجا شدت خواهد گرفت.
لطفا تا زمانی که از استحکام بندهای عاطفی خانوادگیتون مطمئن نشدین تصمیم به مهاجرت نگیرین. بهانه نیارین که به خاطر آینده بچه هاتون این کار رو میکنین… گاهی وقتا اینجا خانواده ها به قدری بد متلاشی میشن که دیگه به هیچ وجه نمیشه ترمیمشون کرد و متاسفانه اولین بازنده این بازی همیشه بچه ها هستن.