یک دیدگاه برای ”کفر ابلیس“

1. هاهاهاهاهاها
   اصلا هم پیرزنی نمینویسی یا شاید چون من میدونمت نمیفهمم؟
   انقده خوشحالم که همون اول دیدمت و الان از زور فضولی پرپر نمیزنم برای دیدنت….. اما برای دوباره دیدنت چرا…. اونم نه از سرکنجکاوی – خوشبختانه – از سر دلتنگی دیدن یه دوست قدیمی….. اونم توی غربت….
   حس خوبی داره ….
   راستی من فیسبوک رو بستم. خیلی وقته. دارم نفس راحت میکشم. اما اینجا میخونمت.

   پی نوشت اول و آخر:
   هنوز لینک من اینجاست!!!!!!!!!!!!!!!!!! ای وای من!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! نوشی؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   چرا نمیشه اینجا خصوصی پیام داد؟

   لایکلایک

   • :)) نمیدونستم فیس بوک رو بستی، گفتم شاید رفتی ایران و این موقته. به هر قیمتی تابستون میکشمت ونکوور تا بازم ببینمت.
     جدی نمیشه پیام خصوصی فرستاد؟ چرا میشه، اگه اول کامنت بنویسی اینو پابلیش نکن من حواسم هست و منتشرش نمیکنم. 🙂

     لایکلایک

2. عکستون که هست نوشی جون، از رو اون نمی شناسن مردم؟

   لایکلایک

   • حالا من یه جور دیگه فکر کردم. با خودم گفتم، عکسم که هست، معلومه خیلی پیر نیستم! 🙂
     اما خب دو تا جواب و احتمال هست این وسط. یکی اینکه احتمالا کسی به عکس توجه نمیکنه. دومین احتمال اینکه من زیاد آدم اجتماعیی نبودم. از قبل از عید که تصمیم گرفتم از پیله دربیام با چند نفر در ارتباط بودم و کلا منو به ندرت میشد توی جمعی دید و اگه هم بودم اونقدر ساکت و گوشه گیر بودم که کسی اصلا متوجه حضورم نمیشد.

     لایکلایک

3. نوشی جون می دونی به چی فکر می کردم؟ که تو می نویسی، خیلی هم لحنت مهربونه و در گفتگو ها هم میشه این خصلت رو حس کرد. خاصیت این نوع ارتباط اینه که تو برای خواننده میشی یک دوست که از حال و احوالت خبر داره. حال آنکه آن خواننده برای تو غریبه است چون چیز زیادی ازش نمی دونی. وقتی این خواننده رو در دنیای واقعی میبینی اون فرد با تو مثل کسی که عمریه می شناسه برخورد میکنه. حسی که دو طرفه نیست طبیعتا چون تو نمی تونی از حال و روز و خلق و خوی تک تک خوانندگانت خبردار باشی. (منظورم توی نوعیه البته)
   رابطه ای که یک نویسنده، خواننده، بازیگر … با مخاطبش داره همیشه همینطوره و گاهی سخته برای یک مخاطب تطبیق دادن اون آدم واقعی که میبینه و اونی که قبلا شناخته. این روضه ها البته ربطی به نوشته تو نداشت ولی همینطوری توی ذهنم بود و برات نوشتم!
   فکر کنم اگر این حرف پیش نمی آمد و اشاره به پناهندگی و دو فرزندت نمی کردی هیچوقت کسی از اطرافیانت پی نمی برد تو همان نوشی معروفی 🙂

   لایکلایک

   • نه اتفاقا کاملا درست میگی. در حالت عادی برخوردهای من هم صمیمیه اما گاهی که افسردگی هست یا بی حوصلگی توان برخورد صمیمانه رو ندارم و خب این تضاد با نوشیی هست که مینویسه و به نظر میاد میتونه با بقیه ارتباط برقرار کنه.
     بعد هم من زیاد اهل توی جمع نمایش دادن خودم نیستم. تازه الان یکی دو ماهه که دارم خودم رو وادار میکنم بیرون برم و با بقیه در ارتباط باشم. طبیعتا وقتی خونه زیاد بمونی دیگه کسی هم چندان نمیشناسدت.
     و نکته آخر… این تفاوت اسم فرنوش و نوشی هم خوب کمک کرده تا حالا… و اصراری که من دارم برای اینکه اینجا مطلقا نوشی نامیده بشم

     لایکلایک

4. واى چه بانمك😂 خيلى جالبه

   لایکلایک

   • 🙂

     لایکپسندیده شده توسط 1 نفر

دیدگاه‌ها بسته شده‌اند.