امروز آخرین زن رقصنده نوشته ش رو در مورد «وقتی زن قدم اول را برای انتخاب برمی‌دارد» منتشر کرد. میدونم قرار بود ده نوشته منتشر بشه اما نفر دهم گروه کمی دیرتر از بقیه به ما ملحق شد و از اونجایی که بعد از انتشار اولین متن دیگه چیزی نوشته نمیشه، برای این موضوع مطلبی ارائه نمیده تا موضوع بعدی.

فردا نوبت نوشته مهمان ماست که ترجیح داد با اسم مستعار مطلبش منتشر بشه. مهمان هم از نوشته زنان رقصنده خبر نداشته. یعنی متنش رو پیش از انتشار مطالب ما، تحویل داده بوده.

در واقع ما یک موضوع رو وسط گذاشتیم و از یازده زاویه مختلف بهش نگاه کردیم. گاهی نوع نگاهمون خیلی بهم شبیه بوده (و برای همین گاهی به نظر میرسه متنها تکراری هستن) و گاهی آرای همدیگه رو نقض کردیم. این وضع در مورد دو موضوع اول ما بیشتر صدق میکنه چون به عمد کمی دو قطبی انتخاب شدن: آره یا نه، موافقم یا موافق نیستم، خوبه یا بد…. این کار رو کردیم تا هم دیگران یواش یواش به روال وبلاگ عادت کنن و هم ما دستمون بیاد که چطور باید راهمون رو ادامه بدیم. اما از موضوع سوم به بعد موضوعات گسترده‌تر میشن. نگاهها هم همین. توی این شرایط انتظار میره که کامنت و یا ایمیلهایی دریافت کنیم که جنس و نوع نگاهشون با ما و مهمان فرق داشته باشه. ما تصمیم گرفتیم اون نوشته‌ها رو هم با اجازه نویسنده‌ش، به اسم نویسنده یا اسم مستعار منتشر کنیم. بنابراین در وبلاگ علاوه بر نوشته های زنان رقصنده و مهمان مرد، قراره بخشی به اسم نظرات وارده، از میان پیامها و یا چیزی مثل این داشته باشیم.

برای مثال در مورد همین موضوع اخیر من اصلا فکر نمیکردم بعد از یازده متن به یه نظر جدید بربخوریم، اما دوستی پیام داد و نظرش رو نوشت که به کلی با چیزی که دیگران نوشته بودن فرق داشت. درست زمانی که فکر میکردم نوشته ها دیگه حرف جدیدی برای زدن ندارن، خواننده وبلاگمون گزینه سومی مطرح کرد.

من این ویژگی این وبلاگ رو دوست دارم. اصالت آرا، آزادی بیان، ارائه دیدگاه بدون تلاش برای متقاعد کردن بقیه، انتخاب آزادانه شیوه و نحوه روایت و انتقال پیام…

ما نمیخواهیم فضا رو ملتهب از بحث و قضاوت کنیم. مایلیم چالش توی ذهن خواننده اتفاق بیفته و خیلی خوب میشه اگه ما رو هم در این چالش سهیم کنه.