من سالها در ایران با عنوان زن تنها، بعد در ترکیه با عنوان زن صاحب‌سیز (بدون پشت و پناه شاید ترجمه خوبی باشه، بی‌صاحب خیلی درد داره) زندگی کردم. اونقدر توی خودم جمع شدم که یادم رفت چطور میشه زن بود. هشت ساله کانادام… حالا که به خودم اومدم میفهمم بحث به زنانگی که میرسه فلج کاملم. یه موجود بی‌دست و پا، بدون اعتماد به نفس، تهی از هر چیزی که به زنانگی مرتبط میشه. اخته احساسی، جنسی، جسمی، فکری.

بحث لوندی تحت هر شرایطی به کنار، بحث هرزه‌گویی‌هایی که به اسم معاشرت به زن «تحمیل» میشه هم به کنار. من حتی در موقعیتهای درست هم نه بلدم چطور جذب کنم، نه بلدم چطور نشون بدم که خوش اومدن و دوست داشتن کسی رو فهمیدم. انگار که قبول کرده باشی تنهایی تنها سرنوشت محتوم تو در این دنیا خواهد بود.

کاری که جامعه سنتی با زن تنها میکنه کمتر از جنایت نیست.

.

پی‌نوشت:
نوشتن صریح این متن قطعا برای من تبعات سنگینی همراه خواهد داشت. اما من این یادداشت رو برای خودم ننوشتم. بعد از خوندن نوشته خانم صدر (لینک به نوشته در کامنت اول) به فکرم رسید کاش اون موقع که منم ضربه میخوردم و درد میکشیدم یکی همین قدر صریح از اختگی تدریجی و تحمیل شده به زن تنها مینوشت. از دوراهی اختگی یا فاحشگی که جامعه سر راه مادری که نمیخواد یا نمیتونه دوباره ازدواج کنه قرار میده… میپرسین از کجا میدونم؟ من توی همین دوراهی بارها و بارها توسط جامعه گیر انداخته شدم. بدون اینکه کسی بهم به عنوان یه انسان نگاه کنه.

ایران که بودم بارها بابت مسائل جنسی توی همین فضای مجازی تهمت شنیدم. درد اینجا بود که داشتم توی دادگاه طلاق و حضانت دست و پا میزدم و هر تهمتی که زده میشد یه مشت خاک بیشتر به گودال سنگساری بود که منو توش فرو کرده بودن. حالا هم مطمئنم این چیزی که این بالا نوشتم، دستمایه دیگرانی خواهد شد برای ضربه زدن از یه طرف دیگه.

اما مشکلی نیست. من دیگه اون زن آسیب‌پذیر دیروز نیستم.