اینو الان مینویسم چون میدونم نوشتنش باعث نمیشه بگین نوشی داره پز میده که با فلانی حرف زده، اتفاقا ممکنه چیزی که مینویسم باعث واکنش منفی هم بشه، اما من علت این همه خشم نسبت به بهاره رهنما رو نمیفهمم.

بهاره رهنما هم مثل من و شما یه آدمه با همه عیبها و ایرادهاش. یه آدم که به قدر خودش اشتباه میکنه، تلاش میکنه، سعی میکنه توی قالبی که برای خودش تعریف میکنه جا بگیره و از همه مهمتر شجاعت اینو داره که خودش باشه.

من نمیفهمم چرا این زن باید اینقدر به خاطر مسائل ریز و درشت زندگیش کوبیده بشه. شاید به خاطر اینه که من خیلی وقته دورم و از چیزی خبر ندارم. شاید چون من خواننده اینستا و توییتر و تلگرام آدمای معروف نیستم و نمیدونم اونجا چه خبره. شایدم چون شما ازش بهاره رهنمای معروف رو میشناسین، اما من زنی رو میشناسم که یه روزی، وقتی من مادر تنهایی بودم که شب و روز تنش از ترس جدایی از بچه‌هاش میلرزید، بهم گفت که با تمام قلبش برام انرژی میفرسته.

من بهاره رهنمایی رو میشناسم که منو هیچوقت ندیده بود، شاید الان حتی منو به یاد هم نیاره، اما شماره تلفنش رو از طریق یه نفر برای من فرستاد که فقط با مهربونی یادم بیاره تنها نیستم. زنی که امروز بغضش رو توی یه مصاحبه تلویزیونی به خاطر دوری از دخترش دیدم و منم پا به پاش بغض کردم. مثل اون روزی که اون پای تلفن، پا به پای من بغض کرده بود.

اینقدر بیرحمانه به روح همدیگه چنگ نزنیم، ما یه روز هم نمیتونیم جای دیگران زندگی کنیم. ما نمیدونیم آدما چه زخما و دردایی رو با خودشون حمل میکنن…

.

*  ترجمه آزاد از دنیای وحشی – کت استیونس